اگر قرار بر این شد تا انسانها در کره ماه زندگی کنند، احتمالاً مشکل بزرگی وجود داشته باشد و آن هم خاک آن می‌باشد زیرا گفته می‌شود خاک موجود در ماه برای سلامتی انسان ضرر دارد به همین دلیل آژانس فضانوردی اروپا در حال بررسی این مشکل است تا بتواند تکنولوژی را به کار گیرد و مشخص نماید که خطر خاک ماه برای انسان چقدر است.
حتی پیش از آنکه نیل آرمسترانگ هم قدم روی سطح ماه بگذارد، بسیاری از دانشمندان از خطرات خاک این کره خاموش نگران بودند. همچنین وقتی موشک‌هایی نظیر Saturn V برای انجام اولین آزمایش‌های خود به ماه رفتند، نگرانی شدیدی وجود داشت که مبادا خاک ماه بر نحوه انجام آزمایش آن تأثیر بگذارد.
مشکل موجود به گونه‌ای بود که کسی اطلاعات کافی از نوع خاک ماه نداشت در نتیجه نمی‌توانست نظر خاصی بدهد. گفته می‌شود سختی خاک ماه یکی از دلایلی است که دانشمندان آن را یک خطر جدی می‌دانند. به علاوه، احتمالات دیگری نیز وجود دارد مبنی بر اینکه قطر خاک و سطح ماه به اندازه‌ای است که اگر موجود زنده‌ای روی آن حرکت کرد، ممکن است فرو برود و بیرون نیاید.
با همه این نظریه‌ها، آن چیزی که فضانوردان فضاپیما Apollo کشف کردند، بسیار غیرمنتظره و نگران‌کننده بود. آنها متوجه شدند به جای خاک تقریباً مایع، تأثیراتی از میکروشهاب‌سنگ‌ها را دیدند که با لایه قابل‌توجهی از خاک سیلیکاتی پوشیده شده بودند که برای بدن انسان بسیار خطرناک می‌باشند.
این سطح تا جایی که ممکن است، سخت و سفت می‌باشد و به خاطر تشعشعات خورشیدی و کیهانی که به آن رسیده، نوعی نیروی الکتریکی ساکن نیز در آن جریان دارد. همین ویژگی باعث شد تا خاک به لباس فضانوردان همچون پودر مشکی یا خاکستری بچسبد که امکان جداسازی آنها وجود نداشت. جالب اینکه وقتی فضانوردان به زمین برگشتند، بوی بدن آنها مانند بوی پودر باروت سوخته بود.
خشکی و تشعشعات، خاک را از نظر شیمیایی بسیار فعال کرده‌اند و ذرات آنقدر فرسایشی هستند که به برخی از قسمت‌های فضاپیما مانند مخزن خساراتی وارد کردند. همه کسانی که به ماه رفته بودند نیز تب داشتند و علائم بیماری آنها عطسه کردن و گرفتگی بینی بود که همین سبب شد تا چندین روز طول بکشد تا آنها دوباره سلامتی خود را به دست بیاورند.
حالا گروهی از متخصصان و دانشمندان قصد دارند تا تأثیرات بلندمدت خاک ماه را روی بدن انسانها بررسی نمایند. هم‌اکنون دلایلی وجود دارد که بیانگر این است که خاک ماه می‌تواند انسان را به بیماری‌های خطرناکی مانند سرطان مبتلا کند. البته هنوز نتایج تحقیقات آنها تأیید نشده و بخش‌هایی از بررسی‌های دانشمندان باید به صورت کامل انجام شود.
خاک دارای سیلیکات در زمین یک مشکل به حساب می‌آید به خصوص برای معدنچیان و کسانی که با گدازه‌ها و خاکسترهای آتش‌فشان‌ها در ارتباط هستند زیرا می‌تواند شرایط خطرناکی به نام سیلیکوزیس را به وجود بیاورد ولی خاک ماه متفاوت است و عوارض آن نیز ممکن است تفاوت داشته باشد.
محیط بسیار فعال زمین ذرات سیلیکات را جذب می‌کند بنابراین آنها تأثیر زیادی نخواهند داشت ولی خاک ماه نوعی ذرات سیلیکاتی دارد که می‌توانند به راحتی هر وسیله‌ای را فرسوده نمایند همانطور که چکمه‌ها و کفش‌های فضانوردان اینگونه شده‌اند. بنابراین اتفاقاتی که برای بدن و اعضای داخلی انسانها رخ می‌دهد، بسیار بدتر از آن چیزی است که در مورد آن فکر می‌کنیم.
مشکل دیگری که وجود دارد، نیروی گرانش یا جاذبه ماه است. از آنجایی که این نیرو تنها یک ششم نیروی جاذبه روی زمین است، همه نانوذرات‌ها چه در فضاپیما و چه در بدن فضانوردان ثابت می‌مانند و تأثیرات منفی بلند مدتی روی شش‌ها و دستگاه تنفسی آنها می‌گذارند.
بر اساس اعلام آژانس فضانوردی اروپا، یکی از موانع بزرگ برای بررسی نوع خاک ماه این است که به سختی می‌توان ذره‌ای از خاک واقعی این کره خاموش را به دست آورد بنابراین نوعی ماده از منطقه آتش‌فشانی آلمان برای بررسی به جای خاک ماه مورد استفاده قرار گرفته است.
اگرچه به راحتی می‌توان مواد معدنی مانند خاک ماه تولید کرد، ولی مشکلی که وجود دارد این است که نمی‌توان به ماده تولید شده خاصیت فرسایشی داد زیرا بدون این ویژگی، بررسی‌ها و آزمایشات بی‌فایده خواهند بود.
نظرات