حتی به هنگامی که شما در خواب به سر می‌برید، سلول‌های مغز شما هشیارانه به فعالیت ادامه می‌دهند. این سلول‌ها دائما در حال برقراری ارتباط با تک تک اعضاء و جوارح بدنتان هستند، سلول‌های عصبی موجود در مغز با فرستادن پالس‌های الکتریکی و یک سری مواد شیمیایی تعیین شده به سمت ماهیچه‌ها و اعضای بدنتان، سعی می‌کنند تا تمام کارها و شرایط برای ادامه‌ی زندگی و تندرست بودن بدنتان فراهم باشد و همه چیز به درستی کار کند. ما تا حدودی به صورت ابتدایی در مورد چگونگی انجام این پروسه اطلاع داریم اما اگر بخواهیم راستگویی پیشه کنیم، بیشتر آنچه را که واقعا در حال رخ دادن است بر دانشمندان پوشیده است و راه زیادی تا پی بردن از اسرار کشف نشده‌ی این اعمال و هماهنگی‌های ایجاد شده بین اعضای بدن، باقی مانده است.
هم اکنون محققان گامی بزرگ در جهت آموختن «زبانِ مغز» برداشته‌اند. آن‌ها بر اساس مقاله‌ای که در روز دوشنبه‌ی گذشته در نشریه‌ی PNAS منتشر شد، به این اطلاعات دست یافتند که دو نوع مختلف یک ماده به نام سیتوکین‌ها با شبکه‌ی عصبی بدن انسان ارتباط برقرار می‌کنند.
سیتوکین ها برای سلامت سیستم ایمنی ما بسیار حیاتی هستند. این مواد همان سیگنال های نام برده هستند که بدن برای دستور های حمله یا سرکوب سیستم ایمنی در هنگام به وجود آمدن تحدید برای سلامتی ارسال می کند. این دو سیتوکین، با نام های علمی IL-1β و TNF، به طور اختصاصی دستور ایجاد التهاب را برای مغز صادر می کنند تا مغز در عضو مورد نظر التهاب را ایجاد کند. محققان آزمایش هایی را بر روی عصب واگ، موش های آزمایشگاهی انجام دادند، این عصب، عصبی است که به بسیاری از اعضای حیاتی بدن ،از جمله قلب، ریه ها، ماری گوارشی و روده ها اتصال دارد و عملکرد آن ها را کنترل می کند. آن ها با این امید به آزمایشات خود ادامه دادند تا شاید در انتهای کار بتوانند با پیدا کردن چنین موادی، به نوعی از ابزار طبیعی سلول های مغزی برای درمان بیماری های مضمن استفاده کنند.
به این منظور، محققین از یک زمینه ی علمی مشابه با موضوع تحقیق خود یعنی دارو های زیست اکتریکی به طور عمده ای در این پژوهش علمی بهره برده اند. این فیلد یا زمینه ی علمی در مورد درمان بیماری ها با استفاده از سیگنال هایی که بین رشته های عصبی بدن در حال رفت و آمد هستند و تاثیر آن ها بر وضعیت کلی بدن می باشد.
سابق بر این دارو های زیست الکتریکی در روند درمان بیماری هایی مانند آرتروز یا آسم بسیار تاثیر چشم گیری داشتند، اما در این راه، این روش با سوال های جواب نداده ی قابل توهی از طرف جامعه‌ی متخصصان علوم اعصاب و همچنین محدودیت هایی از سمت مهندسان زیست پزشکی مواجه شدند، و به راستی که این موانع، موانعی به حق و بزرگ بر سر راه پیشرفت این روش درمان پزشکی بودند.
در حالیکه تحقیقات اخیر با استفاده ی واقعی آن ها در درمان انسان فاصله ی بسیار زیادی دارند (به هر صورت بسیاری ارپز مطالعاتی که بر روی حیانات انجام می شود قابل اجرا بر روی انسان به دلیل تفاوت های بیولوژیکی نیستند.)، یافته های جدید در این تحقیق نشانگر آن هستند که ما قابلیت شناخت اینکه چگونه سیستم عصبی با دیگر اعضای بدن ارتباط برقرار می کند را داریم.
این دو سیتوکین شناخته شده توسط محققین توانایی این را دارند که روزی از آن ها به عنوان کنترل کننده ی محل وقوع التهاب در بدن استفاده شود، اما روشی که این محققین به کار بردند،اهداف بلند پروازانه تری را نشانه گرفته است، اگر روش کشف شده توسط این محققین بتواند دیگر سیگنال های بین رشته های عصبی را تحریک کند، آنگاه شاید آن ها بتوانند نقشه و نمودار چگونگی تاثیر گزاری آن ها بر روی هم و چگونگی برقرار ارتباط آن ها را دریابند. که البته این مهم نیازمند به تلاش و زمان زیادی است. اما در صورت به ثمر رسیدن تلاش های محققین، دانشمندان به اهرم های بسیار بیشتری برای کنترل سیستم ایمنی بدن ما دست می یابند و درمان بیماری ها با پاسخ به موقع سیستم عصبی سریع تر و راحت تر انجام می‌شود.
این یافته‌ها و دارو‌های زیست الکتریکی به طور کلی، قطعا یک درمان معجزه آسا نیستند، و بهتر است تا این شیوه را با درمان‌های هوموپاتیکی که به اشتباه ادعای یافتن راه درستی برای حفظ شرایط سلامتی بدن ما را دارند، اشتباه نگیریم. به جای آن، دانشمندان راه بهتری را به ما پیشنهاد می‌دهند تا به وسیله‌ی آن بتوانیم با استفاده از ابزاری که به طور خدا دادی در بدن ما وجود دارد به مبارزه با بیماری‌ها و دیگر مشکلات بدنمان بپردازیم.
پس، بله این چنین است که مداخلات پزشکی که طی یافته‌های چند روز اخیر به وجود آمده است، به مقدار بسیار زیادی در آینده علم پزشکی تاثیر گذار خواهد بود. اما دلایلی وجود دارند که برای ما این انتظار را فراهم می‌کنند تا به پیدایش تکنیک‌های جدید درمانی در آینده امیدوار باشیم.
نظرات